Το «Τζόκερ» του Τοντ Φίλιπς έκανε πρεμιέρα στη Βενετία, έφερε «χαμόγελα» στις κριτικές και στέλνει τον Χοακίν Φίνιξ στα Όσκαρ. Από τον Πάνο Γκένα
Ντέιβιντ Έρλιχ (Indiewire)
Το «Τζόκερ» του Τοντ Φίλιπς είναι αναμφισβήτητα η πιο θαρραλέα επαναδιατύπωση του σινεμά «υπερηρώων» από την εποχή του «The Dark Knight»: μία ταινία πρωτότυπο που θα τη θυμόμαστε ως ένα από τα πιο «παραβατικά» μπλοκμπάστερ που βγήκαν από στούντιο του 21ου αιώνα. Είναι επίσης μια τοξική κραυγή βοήθειας για την αυτο-λύπηση και μία ιστορία origin υπερ-εξοικείωσης που χρωστά πολλά στον «Ταξιτζή» και στον «Βασιλιά της Κωμωδία» – τόσο που ο Μάρτιν Σκορσέζε θα έπρεπε να έχει credit παραγωγού. […] Θα γυρίσει τον κόσμο ανάποδα και θα μας κάνει όλους υστερικούς στην πορεία. Καλώς ή κακώς, είναι ακριβώς η ταινία που θα ήθελε ο Τζόκερ.
Όουεν Γκλάιμπερμαν (Variety)
Η ερμηνεία του Φίνιξ είναι εκπληκτική. Έχει χάσει κιλά για τον ρόλο, έτσι ώστε τα πλευρά και οι ωμοπλάτες του να προεξέχουν και η αδυναμία να «καίει» το πρόσωπό του σε μία ουσιώδη εκφραστική απόδοση: τα μαύρα φρύδια, τα χλωμά μάγουλα που υποχωρούν θλιβερά, ένα στόμα τόσο ελαστικό που σαρώνει κάθε έννοια έκφρασης, με όλα να καταλήγουν στα λιπαρά μαλλιά σαν σφουγγαρίστρα. Ο Φίνιξ ερμηνεύει έναν σπασίκλα με ανισόρροπο μυαλό, αλλά με τέτοιο έλεγχο που είναι υπνωτιστικός. Παραμένει πιστός στην απεγνωσμένη λογική της δυστυχίας του Άρθουρ.
Τζέσικα Κιανγκ (Vulture)
Ο Τζοκερ δανείζεται υφή και τόνο από περασμένες ταινίες απορροφώντας το κινηματογραφικό παρελθόν στη φόρμα του υπερήρωα. Υπάρχει ευθεία αναφορά στον «Ταξιτζή» (ο Άρθουρ μιμείται το να τινάζει το μυαλό του με ένα πιστόλι) και στον «Βασιλιά της Κωμωδίας» (ο Άρθουρ θέλει να είναι κωμικός και έχει εμμονή με έναν οικοδεσπότη τοκ-σάοου που υποδύεται ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο). Πρόκειται για δύσκολες, προκλητικές, μεγάλες ταινίες. Το 2019, ο Τζόκερ επιστρέφει στις κινηματογραφικές ταινίες της δεκαετίας του ’70, την εποχή του αντι-ήρωα, όταν οι ριζοσπαστικές ιδέες, τα εκπληκτικά ταλέντα και οι αντικαθεστωτικές ευαισθησίες κυριάρχησαν για λίγο στο Χόλιγουντ, πριν η κουλτούρα του μπλοκμπάστερ τις ισοπεδώσει.
Τέρι Γουάιτ (Empire)
Η συμπάθεια και η συμπαράστασή σας δεν είναι εγγυημένες, θα αρχίζουν να ξεθωριάζουν όσο ο Άρθουρ κινείται στα όρια. Γι’ αυτό δεν πρέπει να ξεχνάμε τις ιστορίες origin των «κακών». Αυτό που ο σεναριογράφος – σκηνοθέτης Τοντ Φίλιπς και ο συν-σεναριογράφος Σκοτ Σίλβερ («8 Mile», «The Fighter») ζωντάνεψαν είναι ο Τζόκερ ως χαρακτήρας. Αυτό που τους ενδιαφέρει στην ταινία είναι η ψυχική, ηθική, συναισθηματική, σωματική σύνθεση του ανθρώπου που έγινε ο Τζόκερ.
Πίτερ Μπράντσο (The Guardian)
Παίζοντας τον ρόλο του Κάιν απέναντι στον ηλιόλουστο Άβελ του κινηματογραφικού σύμπαντος της Marvel, η ιστορία του Τοντ Φίλιπς καταγράφει τα χρόνια που διαμόρφωσαν τη νέμεση του Μπάτμαν, την εποχή που ήταν ένας αποτυχημένος κωμικός της ακάθαρτης Γκόθαμ, μοναχικός, χαμένος, χωρίς σύνδεση με τον κόσμο. Πρόκειται για ταινία που μας καλεί – ακούσια – να αγαπήσουμε το τέρας. […] Το «Τζόκερ» είναι μία θαυμάσια, τολμηρή, εκρηκτική ταινία. Μία ιστορία τόσο στρεβλή όσο και ο βασικός της πρωταγωνιστής, γεμάτος ιδέες και ροπή προς την αναρχία.
Ντέιβιντ Ρούνει (The Hollywood Reporter)
Ταινία δεμένη στο σύμπαν των υπερηρώων που διασταυρώνεται με τρόπο οικείο, αλλά και μη, με την ιστορία του Μπάτμαν. O «Τζόκερ», όμως, μπορεί να είναι ταυτόχρονα και μία ταινία για το κοινό που δεν ενδιαφέρεται για το συνηθισμένο χολιγουντιανό σερί κόμικ εξορμήσεων. Το έξυπνο σενάριο των Φίλιπς και Σκοτ Σίλβερ εδραιώνει την ιστορία σε μία άγρια διχασμένη πόλη ως ηχώ της σύγχρονης, ηθικά παρηκμασμένης Αμερικής, στα κακόφημα οικονομικά στενά μιας δεκαετίας πριν, ή στην επόμενη κρίση που βρίσκεται πολύ κοντά.
Τιμ Γκρίρσον (Screen Daily)
Οι οπαδοί των ταινιών για υπερήρωες θα βρουν αναπόφευκτα την αγαπημένη τους έκδοχη του αξέχαστου κακοποιού, και δεν θα ήταν αμφιλεγόμενο να πούμε πως η ερμηνεία του Φίνιξ είναι και η πιο ανθρώπινη – γι’ αυτό και η πιο τραγική.
Μαρκ Χιουζ (Forbes)
Μερικοί θα με θεωρήσουν αιρετικό που το λέω, αλλά είναι η αλήθεια. Ο Φίνιξ εκπέμπει κάτι αλλόκοτο εδώ, έναν άνθρωπο που αντιλαμβάνεται ότι ένα ψυχωτικό τέρας πρόκειται να βγει προς τα έξω και προσπαθεί να το περιορίσει – γιατί αυτό θεωρεί πως πρέπει να κάνει – μέχρις ότου αποφασίζει ότι δεν το επιθυμεί πια, γιατί το τέρας μέσα του είναι απλά αυτός. Και του αρέσει.
Διαστρεβλωμένος και παραμορφωμένος σαν σπασμένη μαριονέτα – και μερικές φορές σαν ένα καβούρι ή ένα περίεργο έντομο που σέρνεται στο κουκούλι του – ο Φίνιξ αφήνει την εσωτερική διαταραχή να εκδηλωθεί σε κάθε κίνηση, σε κάθε ματιά.
Πιτ Χάμοντ (Deadline)
Κατα μία έννοια είναι άβολη να την παρακολουθείς, γιατί αν και υπάρχουν ταινίες που βασίζονται σε κόμικς και αντικατοπτρίζουν την εποχή που κυκλοφόρησαν παραμένοντας πιστές στην καταγωγή τους, αυτή ασχολείται πολύ με τη σκοτεινή κι αδιάφορη πόλη του Γκόθαμ της δεκαετίας του ’80, μία πόλη που θα μπορούσε να υπάρχει στο παρόν και να οδηγεί τον χαρακτήρα του Άρθουρ Φλεκ σε έναν κόσμο τρέλας δημιουργώντας τελικά τον Τζόκερ. [..] Κι αν ο Τζόκερ γίνεται κακός, είναι σαφές τι ακριβώς τον διαμόρφωσε: μια κοινωνία που απλά δεν ενδιαφέρεται για ανθρώπους σαν κι αυτόν. Δεν μπορώ να ανακαλέσω πρόσφατη ταινία που να μιλά έτσι για τη συμπεριφορά μας απέναντι στους ψυχικά ασθενείς, μιας κατάστασης που πολλοί από τους σημερινούς μας ηγέτες χρησιμοποιούν ως αιτιολογία για όσα μοναχικά άτομα παίρνουν ένα όπλο και οδηγούνται σε βίαια ξεσπάσματα.
ΠΗΓΗ: cinemagazine.gr
