Μέσα σε ένα 48ωρο ο Παναθηναϊκός είδε το αδιέξοδο, είδε και τον δρόμο. Πήγε στη Μόσχα και με… άκομψο τρόπο αντιλήφθηκε τι δεν πρέπει να κάνει. Ηρθε στην Αθήνα, ανασκουμπώθηκε και πολύ σύντομα αντιλήφθηκε ποιος είναι ο μοναδικός δρόμος για το βήμα παραπάνω.
Είναι σαφές ότι η Ευρωλίγκα δεν σηκώνει πολλά – πολλά, όταν οι ομάδες χτίζονται για να κερδίσουν με την επίθεση, το καλό σουτ και τον αιφνιδιασμό. Είναι σαφές πως αυτή η διοργάνωση έχει μάθει να «τιμωρεί». Καμία ομάδα στην Ευρώπη δεν κερδίζει μόνο επειδή μπορεί να βάλει 110 πόντους. Είτε λέγεται ΤΣΣΚΑ, είτε Φενέρ, είτε Ρεάλ ο δρόμος είναι ο ίδιος… Η άμυνα.
Οι «πράσινοι», για πρώτη φορά φέτος, πλησίασαν τη λογική που μπορεί και πρέπει να αποτελέσει κατεύθυνση. Τη λογική ότι για να μπορέσουν να είναι ανταγωνιστικοί θα πρέπει να κατεβάσουν τον αντίπαλο στους 70-75 πόντους, μάξιμουμ 80. Μόνο τότε έχουν την ελπίδα για την υπέρβαση, μόνο σ’ αυτή την περίπτωση θα έχουν τις κατάλληλες ευκαιρίες μακριά από το ΟΑΚΑ.
Ο Πεδουλάκης έχει απόλυτο δίκιο σε όσα είπε στη συνέντευξη Τύπου. Ναι, ο Παναθηναϊκός δεν μπορεί να παίζει για μεγάλο διάστημα με το δίδυμο Φριντέτ – Ράις, όταν δυσκολεύεται με το δίδυμο Καλάθη – Φριντέτ ή Καλάθη – Ράις. Δεν υπάρχει ομάδα στην Ευρωλίγκα, από την πιο ανταγωνιστική μέχρι τη λιγότερο ανταγωνιστική, που δεν θα επιδιώξει να εκμεταλλευτεί τα μις ματς που φωνάζουν δια γυμνού οφθαλμού.
Ο Παναθηναϊκός, με την υπάρχουσα κατάσταση, είναι αναγκασμένος να ψάχνει αλχημείες προκειμένου να καλύπτει τις «τρύπες» που προκύπτουν στην περιφερειακή άμυνα. Αναγκαστικά ο Καλάθης θα παίξει 35 λεπτά, αναγκαστικά θα επιδιώξει ο Πεδουλάκης να τον «κρύψει» εντός παρκέ για μεγάλο διάστημα, προκειμένου να ξεκουραστεί στον βαθμό που γίνεται.
Σ’ αυτή τη δύσκολη εξίσωση, η συμβολή του Ράις ήταν καταλυτική στον αγώνα με την Εφες. Δεν ήταν μόνο οι λύσεις που έδωσε ο Αμερικανός στην επίθεση, αλλά η φρεσκάδα και η ζωηράδα που έβγαλε στην άμυνα. Στην ουσία ο Ράις όχι μόνο έβαλε περισσότερους πόντους από τον Φριντέτ, αλλά δέχτηκε σαφώς λιγότερους στην άμυνα και σ’ αυτό τον Παναθηναϊκό, με τη συγκεκριμένη αδυναμία, η ενέργεια του Ράις έκανε τη διαφορά.
Το δεύτερο κέρδος του Παναθηναϊκού από την αναμέτρηση με την Εφές ήταν φυσικά η παρουσία του Παπαγιάννη. Δεν ξέρω αν του έκανε καλό η απόφαση του Πεδουλάκη να του στείλει ένα ηχηρό μήνυμα το τελευταίο 48ωρο, αλλά ήταν σαφές πως ο Παπαγιάννης πάτησε το παρκέ με απόλυτη συγκέντρωση κι έχοντας πλήρη συνείδηση για το τι πήγε λάθος μέχρι σήμερα. Δεν πιστεύω ότι ο νεαρός είναι ακόμη έτοιμος να ανταποκριθεί πλήρως στις απαιτήσεις που είχε ο Παναθηναϊκός στο ξεκίνημα της σεζόν, αλλά τουλάχιστον το βηματάκι βελτίωσης δίνει ένα περιθώριο αισιοδοξίας στον Πεδουλάκη.
Το τρίτο θετικό σημείο για τον Παναθηναϊκό είναι η σημαντική βελτίωση στη θέση του σμολ φόργουορντ. Κατά πρώτο λόγο ο Παπαπέτρου που είχε σωστές επιλογές στο σωστό τάιμινγκ και κατά δεύτερο λόγο ο Τζόνσον παρουσίασαν πολύ καλύτερη εικόνα συγκριτικά με τα πρώτα παιχνίδια. Ο Παπαπέτρου είχε ανάγκη ένα πολύ καλό ματς σαν αυτό απέναντι στην Εφές, ενώ ο Τζόνσον προσπαθεί να καταλάβει που βρίσκεται, τι πρέπει να κάνει και κάθε βελτίωση που παρουσιάζει του χαρίζει πίστωση χρόνου και ευκαιρία.
Υ.Γ.: Ένα τεράστιο μπράβο στον Ολυμπιακό για την τεράστια νίκη του στη Μόσχα. Δεν είναι τόσο η βαθμολογική σημασία της, όσο η απόδειξη πως ακόμη και σήμερα, με τα όσα λάθη έγιναν το καλοκαίρι, με τις αλλαγές να βρίσκονται σε εξέλιξη, κατάφερε να δείξει πως ο χαρακτήρας του «βαστάει» ακόμη…
ΠΗΓΗ: sdna.gr
